از آنجا که روز اول ماه مه بیش از یکصد سال است با مبارزه کارگران برای پایان دادن به ستم و استثمار تنیده شده است، برگزاری مراسم این روز برای ما کارگران در ایران نیز، نه صرفا عمل به یک سنت و آئین، بل به مثابه حلقه ای از مبارزه طبقاتی مان برای برخورداری از یک زندگی بهتر محسوب میشود.
دقیقا به همین دلیل نیز هست که محدودیت و ممنوعیت مراسم اول ماه مه در ایران از رویکردهای اصلی نظام سرمایه داری است و به این معنا جلوگیری از برگزاری مراسم این روز نه صرفا از سر تنگ نظری طبقه حاکم، بلکه خیلی زمینی و سر راست از زاویه حفظ نیروی کار ارزان و خاموش در ایران می باشد.
اما کارگران ایران سالهاست که به مصاف این رویکرد از سوی سرمایه داری ایران رفته اند و اول ماه مه امسال تنها یکی از حلقه های این مصاف بود. مصافی که بمثابه یک حرکت مهم در سرنوشت اجتماعی طبقه کارگر ایران به ثبت رسید و رانده شدن افق اجتماعی طبقه کارگر را به جلوی صحنه تحولات اجتماعی در ایران بیش از پیش تثبیت و تضمین کرد.
مراسم اول ماه مه امسال در پارک لاله جزو معدود تجمعات و اعتراضات کارگری در طی سالهای گذشته بود که در یک بعد وسیع توجه مردم و نهادهای کارگری در ایران و سراسر جهان را به خود معطوف کرد و خواستها و مطالبات کارگران را به صف مقدم جنبش مطالباتی مردم ایران کشاند.
تصویب قطعنامه ١۵ ماده ای توسط ٩ تشکل و نهاد کارگری که طی سالهای گذشته وعلیرغم وجود جو سرکوب از صف میلیونی طبقه کارگر ایران فرصت ظهور پیدا کرده اند و مطالبات انسانی و برابری طلبانه در آن موج میزند خود قبل از چیز بیانگر پتانسیل بسیار بالایی در جنبش کارگری ایران برای ساختن جامعه ای عاری از ستم و استثمار است. اول ماه مه امسال این چشم انداز و پتانسیل در جنبش کارگری ایران را بیش از هر زمان دیگری به منصه ظهور رساند و آنرا در برابر دیدگان جامعه قرار داد.
اما از طرف دیگر اقدام به برگزاری مراسم اول ماه مه در پارک لاله تهران از آنجا اهمیت پیدا میکند که پس از سرکوب مراسم اول ماه مه سنندج در سال ٨٦ و تشدید جو سرکوب در جامعه، کارگران آنگونه که باید قادر به برگزاری مراسمهای پر شور و رزمنده ای در اول ماه مه سال ٨٧ نشدند و این نقطه ای نبود که فراخوان دهندگان مراسم اول ماه مه از آن غافل باشند. گو که تشدید سرکوب کارگران در سالهای ٨٦ و ٨٧ همه را به این نقطه رسانده بود که در صورت عدم برگزاری مراسم اول ماه مه امسال، یک عقب نشینی به جنبش رو به رشد طبقه کارگر ایران تحمیل خواهد شد و این چیزی بود که بصورت ناگفته و نانوشته در کنار سایر ضرورتها در جنبش کارگری، همه را در یک صف واحد گرد آورده بود.
علی العموم کسی تردیدی در فراخوان به برگزاری مراسم در فضای باز و داخل شهر نداشت و همگان با درایتی شور انگیز، عزم خود را علیرغم وقوف به احتمال سرکوب و بازداشت برای برگزاری مراسم جزم کرده بودند.
عزم شکستن سد سرکوب و متحد شدن برای این امر خطیر و مبرمیت حرکتی متحدانه برای برگزاری هر چه با شکوهتر مراسم اول ماه مه، از مشخصه های بارز مراسم امسال بود که در همان جلسات اول کمیته برگزاری موج میزد. بطوریکه با رسیدن به روز مراسم و علیرغم حضور گسترده و بی سابقه نیروهای امنیتی و انتظامی در محل، که از ساعتها پیش آنجا را قرق کرده بودند، همه آمدند، ایستادند و این روز را نه به یک مراسم یکی - دو ساعته، بل به مراسم و مصافی نزدیک به دو ماه با سرمایه داری ایران تبدیل کردند.
مصافی که در پی خود جهانی را به حرکت در آورد و به تسمه نقاله ای برای گسترش همبستگی بین المللی طبقه کارگر جهانی تبدیل گردید.
زنده باد اول ماه مه
زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر
جعفر عظیم زاده - اول مرداد ماه ٨٨